![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Arsenał minionych wieków
W walkach miejskich istotne znaczenie ma broń strzelecka – indywidualna i zespołowa – oraz granaty. Zarówno Rosjanie, jak i Niemcy wyposażeni byli w dobre, praktyczne, a co najważniejsze, sprawdzone już uzbrojenie.
Diegtiariew nie bez wad
Znaczą siłę ognia zapewniał czerwonoarmistom piechotnyj rucznoj puliemiot Diegtiariewa; erkaem ten opracowano w latach 20. i w 1927 roku przyjęto na uzbrojenie. Strzelał standardowym nabojem mosinowskim 7,62 mm i zasilany był z talerzowego magazynka mieszczącego 47 nabojów. Broń działała na zasadzie odprowadzenia części gazów prochowych z lufy, strzelała z zamka otwartego. Erkaem Diegtiariewa przeszedł kilka modernizacji, które uczyniły go bronią stosunkowo niezawodną i prostą w obsłudze, ale wszystkich wad nie wyeliminowano.
Do szybkiej wymiany lufy niezbędny był specjalny klucz, co w warunkach bojowych stwarzało nie lada problem; aby lufa nie uległa zbyt gwałtownemu przegrzaniu, zalecało się strzelanie krótkimi seriami. Duże wymiary magazynka nie wpływały dobrze na ogólną ergonomikę karabinu, który i tak był mało wygodny w użyciu. Szybkostrzelność teoretyczna wynosiła 500 – 600 strz./min, broń ważyła niecałe 10 kg i miała długość 1290 mm.
Nazbyt precyzyjny Maschinengewehr 34
Lepszą bronią zespołową dysponowali żołnierze Wehrmachtu, ich MG34 był jedną...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
