Przyszłość to dziś – tylko cokolwiek dalej

źródło: Rzeczpospolita

Stanisław Lem

Kiedy skończyła się zimna wojna, nie nastąpił „koniec historii”, lecz koniec twórczości Lema

Stanisław Lem – za pomocą nauki – dokonywał na ludziach najdzikszych eksperymentów.

Astronauci powracający na Ziemię po długiej wyprawie, postarzali tylko o dziesięć lat, podczas gdy na Ziemi, zgodnie z einsteinowskim paradoksem bliźniaków minęło już lat 160 („Powrót z gwiazd”), zastają sytuację całkowicie odmienioną. Na Ziemi nie ma przemocy. Osiągnięto to, wszczepiając coś, nie bez zbrojnego oporu społecznego na początku akcji, do mózgów wszystkich noworodków.

W „Kongresie futurologicznym” do służby dobru wprzęga Lem chemię. Mieszkańcom Ziemi bytującym w nędznych norach i żywiących się syntetyczną breją zdaje się, że mieszkają w jasnych, przestronnych mieszkaniach i jedzą bażanty zapijane chablis. Wszystko to dzięki rozpylanym nieustannie w powietrzu halucynogenom powodującym u ludności pożądane przez kierownictwo doznania.

Oczywiście, Lem nie był pisarzem science fiction. Fantastyczne kosmiczne rekwizyty służyły mu tylko do zabawy i do maskowania współczesnego świata, który w rzeczywistości opisywał: walki ciemnej i pompatycznej komunistycznej połowy świata z drugą połową – ślepą i kabotyńską.

Kiedy skończyła się zimna wojna, nie nastąpił według chytrze naiwnej koncepcji Fukuyamy „koniec historii”, ale nastąpił koniec twórczości Lema. Zniknęła cenzura i można było pisać wprost, ale Lemowi najwyraźniej się odechciało. To znaczy zaczął...