Libera, czyli Beckett jako katharsis

autor zdjęcia: Janusz Kapusta

źródło: Rzeczpospolita

Autor „Czekając na Godota” nie oddawał się nigdy egzaltacjom pesymizmem, przeciwnie niż legion XX-wiecznych rekordzistów beznadziei. Ciągle poszukiwał wyjścia z matni, w jakiej się znaleźliśmy

– Czy jest możliwa literatura o literaturze? – Pytanie to na pierwszy rzut oka wydaje się dość banalne. Można odpowiedzieć, że wielka część literatury, zwłaszcza współcześnie, ma taki właśnie charakter. Jednak Antoni Libera, który na pytanie to odpowiada swoją najnowszą pracą, dochodzi do zdecydowanie niebanalnych wniosków. Dlatego „Godot i jego cień” to jedna z ciekawszych polskich książek lat ostatnich. Niestety, zmyleni tytułem, szatą graficzną i kompozycją krytycy bardzo często traktują ją jako kolejną monografię o irlandzkim laureacie Nagrody Nobla Samuelu Becketcie. Trudno im się dziwić: przecież najgłośniejsza sztuka Becketta nosi tytuł „Czekając na Godota”, jeśli więc „Godot i jego cień”...

„Godot i jego cień” to esej, ale esej autobiograficzny, w którym jednak biografia autora poddana została, wydaje się, niebłahym zabiegom konstrukcyjnym. To wariacja na temat „Boskiej komedii”, w której po infernie współczesnym oprowadza narratora nowy Wergiliusz – Samuel Beckett. Gdyż autor „Końcówki” to dla Libery ktoś zdecydowanie większy niż nawet najwybitniejszy pisarz i filozof, to prorok nowożytności. „Godot i jego cień” to także bildungsroman (powieść edukacyjna), dzieje kształtowania się młodej osobowości narratora. Jej przewodnikiem duchowym jest Beckett właśnie, który nie pozwala utonąć w poczuciu klęski i rozpaczy. Wydawałoby się: dość dziwny to zbawca, którego...