Urodziłem się w domu złym

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Wojciecha Smarzowskiego nie interesuje robienie błahych filmów

W czasie stanu wojennego krążył dowcip o małej dżdżowniczce, która rozmawiała z matką. „Mamo, co to jest takie intensywne, zielone?”. „To jest trawa, córeczko”. „A co to jest takie ciepłe i jasne?”. „To jest słońce, córeczko”. „Mamo, a jeśli świat jest taki piękny, to dlaczego my żyjemy w ciemnych korytarzach?”. „Bo to jest nasza ojczyzna, córeczko”.

Tak trochę jest z filmami Wojciecha Smarzowskiego. Jedni robią komedie romantyczne, w których Warszawa przypomina Manhattan, a on filmem wali widza w łeb jak obuchem. W „Weselu”, w „Domu złym” pokazuje mentalność, którą wnieśliśmy z komunizmu w nowy czas: bezinteresowną zawiść, skłonność do korupcji, rozwiązywanie problemów za pomocą strumieni wódki, chciwość spotęgowaną przez kapitalizm.

Czy tylko taka jest Polska? Nie, z pewnością nie. Ale taka też jest. A Smarzowski chce rozmawiać z widzem poważnie: – Robienie błahych filmów mnie nie interesuje. Trzeba wiedzieć, po co wyciąga się kamerę z robura – mówi.

Dziennikarze stale pytają go o to samo: dlaczego nie lubi ludzi. Ma przygotowaną dyżurną odpowiedź: „Rano ich lubię, w południe mam różnie, a wieczorem słabo”. Ale zaraz dodaje, że to rano czasem może trwać rok.

Jest osobny. Z boku środowiskowych układów. Ani młody, ani stary. Ani specjalnie doświadczony, ani debiutant. Ale obie jego pełnometrażowe fabuły są bardzo...