Człowiek, który ukradł prawicę

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Trudno się nie dziwić, że to właśnie Jarosław Kaczyński doskonale spełnił zapotrzebowanie na przywódcę prawicy, nawet w jej wypaczonym przez III RP sensie. 20 lat temu nic go do tego nie predestynowało

Przeciętny odbiorca mediów zapytany, gdzie na politycznej mapie umieścić Jarosława i Lecha Kaczyńskich, wskazuje bez chwili wahania – na prawicy. I to takiej, od której na prawo jest już tylko ściana.

Dla wyznawcy poglądów tradycyjnie kojarzonych z prawicą – czy to konserwatywnych, czy wolnorynkowych, czy narodowych – jest to absurdem. Z PiS usunięto wszak Marka Jurka za próbę konstytucyjnego zabezpieczenia prawnego zakazu aborcji, w ślad za nim wylecieli politycy, którzy usiłowali naginać partię ku pryncypiom konserwatywnym, a ideologia gospodarcza tego ugrupowania jest mieszaniną etatyzmu i – zwłaszcza gdy nie sprawuje ono władzy – miękkiego antyrynkowego populizmu.

Prezydent, który, choć do partii nie należy, jest w niej drugą najbardziej wpływową osobą po bracie i decyduje o jej obliczu w znacznie poważniejszym stopniu niż wiceprezesi i członkowie rozmaitych kierowniczych gremiów, demonstruje nieustające poparcie dla działaczy związkowych, dla których, jak obiecuje, drzwi w jego pałacu zawsze są otwarte. Równie ostentacyjnie okazuje niechęć wobec przedsiębiorców, których traktuje raczej jako wyzyskiwaczy żerujących na pracownikach (czego dowodem prezydencki projekt ustawy przewidujący więzienie za niewywiązywanie się ze zobowiązań wobec zatrudnionych) niż jako ludzi tworzących miejsca pracy i dobrobyt kraju.

Do tego zarówno...