![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Miasto do kochania
historyk z Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku
Najkrócej portretując Wilno, pani Zofia Mołodcówna, uczennica wileńskich nazaretanek, a od półwiecza torunianka, mówi: „piękne położenie, dużo kościołów i ludzie tacy… otwarci”.
Książkami o mieście nad Wilią zapełnić można szafy. Urodę wzgórz i architekturę opiewano często i żarliwie, bo Wilno miało szczęście do poetów: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego czy Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (i prozaika Konwickiego też); „wieleńskie dialogi” toczyli Miłosz i Venclova. Ma ono poetę fotografii: to Wilno i Wileńszczyznę malował Jan Bułhak światłem najpiękniej.
Po 1919 roku egzaltowana fascynacja wileńskiej inteligencji (wydane w 1930 roku „Wilno i ziemi wileńska” to wielkie wyznanie miłości) stworzyła modę na miasto. Służący tam wiele lat artylerzysta Jerzy Kirchmayer ironizował: „w Warszawie chciano mieszkać, Krakowem się chwalić, z Poznania się wyśmiewać, we Lwowie zachwycać się jego dziećmi, do Lublina się nie przyznawać, a Wilno kochać! Bo Wilno kochał Piłsudski, bo kochał je tym bardziej, że zniechęcił się do Kijowa. I przeciętny polski inteligent dopatrywał się w Wilnie czegoś, co było bardzo polityczne, bardzo mocarstwowe, bardzo przyszłe, a zarazem najbardziej mętne”.
Poddani imperium
Wkraczający do Wilna 18 września 1915 r. Niemcy kończyli 120-letni zarząd rosyjski. Pozostał melanż średniowiecznej sieci krzywych uliczek i...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
