2000 straconych szans?

autor zdjęcia: Piotr Wittman

źródło: Fotorzepa

Marek Lechki

autor zdjęcia: Maria Zbąska

źródło: reporter

Iwona Siekierzyńska

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Maciej Pieprzyca

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Artur Urbański

Czworo reżyserów, którzy dziesięć lat temu zbierali nagrody na festiwalach, mieli świetne recenzje, wnieśli do polskiego kina powiew świeżości. I zniknęli na długo

Maciejowi Pieprzycy udało się zadebiutować długometrażową fabułą „Drzazgi" dopiero w 2008 roku, „Erratum" Marka Lechkiego weszło na ekrany w tym tygodniu. Iwona Siekierzyńska i Artur Urbański do dzisiaj nie zrealizowali filmu kinowego. Po wielkim sukcesie, jakim były ich filmy zrobione w ramach „Pokolenia 2000" nie posypały się dla nich propozycje. Nie mieli szczęścia. Ich wchodzenie w zawodowe życie przypadło na trudny czas. Rząd ciął wydatki na kulturę. Kinematografia dławiła się bez pieniędzy, a to, co miała, wkładała w kosztowne ekranizacje szkolnych lektur. Telewizja zaczęła produkować seriale i tasiemce.

Tym, którzy przyszli po nich, jest łatwiej. Dzisiaj młodzi reżyserzy realizują półgodzinne etiudy w programach „30 minut" i „Pierwszy dokument", a potem składają scenariusze do Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. W ostatnich pięciu latach powstało ponad 60 pierwszych filmów. Są stypendia i konkursy scenariuszowe. Grupa „Pokolenia 2000", choć zrobiła bardzo obiecujące godzinne filmy, obijała się o niemożności. Talent trafił w pustkę. Czy jakąkolwiek kinematografię stać na to, by najzdolniejsi, świetnie rokujący artyści, nie mogli przebić się za kamerę?

Krótkie filmy o zagubieniu

W twórczości młodych ludzi szukam możliwości odnowienia kina. Buntu estetycznego, obyczajowego, kontestacji filmowego języka. Ale również...