Miłosz ci nic nie wybaczy

źródło: Forum

Wilno, 25 maja 1930 r., rzeka Wilia. Paweł Jasienica, Czesław Miłosz, Teodor Bujnicki i Stefan Jędrychowski podczas kapieli nago w czasie wycieczki kajakowej. Za obrazę moralności publicznej ukarani grzywną w wysokości 25 zł. Epizod opisany w „Pamiętnikach” Pawła Jasienicy (fot. Archiwum Ewy Beynar-Czeczott)

Kto naprawdę krył się za tubalnym, zaraźliwym śmiechem i zadziwiająco młodzieńczym spojrzeniem niebieskich oczu?

W rymowance „Daemones" Czesław Miłosz trochę się odsłonił, przyznając – na przykład – że

Czy lepszy byłem, czy gorszy

Na grze mój żywot się kończy",

ale że „z całą moją odwagą/ nie umiem wystąpić nago,

sumując swoje „skłamane" życie, ustawia się na najwygodniejszej pozycji z możliwych, jako że

... kim byłem naprawdę

Nie zdradzą pisania żadne.

Czy w obłok, zmienny i nikły,

Będziecie pakować widły

I za to dręczyć przez wieki,

Że człowiek byłem kaleki.

O żadnym kalectwie, fizycznym czy umysłowym, mowy być nie może; Miłosz był okazem zdrowia i witalności, która nie opuszczała go aż do ostatnich lat. Ale kto naprawdę krył się za tubalnym, zaraźliwym śmiechem i zadziwiająco młodzieńczym spojrzeniem niebieskich oczu? Po lekturze najnowszej książki Andrzeja Franaszka „Miłosz. Biografia" (Znak, Kraków 2011) wiemy o nim znacznie, znacznie więcej niż wczoraj. Dziesięcioletnia praca autora nad biografią noblisty przyniosła – myślę –  efekt satysfakcjonujący czytelników. Co nie znaczy, że Franaszek powiedział wszystko; przeciwnie, zaostrzył tylko nasz apetyt, a w związku z tym otwiera się pole dla badaczy, którzy teraz, choćby i w przyczynkarskich pracach, będą konsekwentnie poszerzać nasz...