Zaduszki – lekcja demokracji

źródło: materiały prasowe

autor zdjęcia: Piotr Guzik

źródło: Fotorzepa

Pierwszego listopada trudno wyobrazić sobie Polskę bez katedry na Wawelu, narodowej nekropolii katolickich królów w sarkofagach z marmurów – zauważa autor. Na zdjęciu: sarkofag św. Jadwigi

Wobec śmierci możemy się buntować, ale bunt ten nie usuwa duchowego zadziwienia i szoku. Śmierć uczy pokory, przywołuje do porządku i wyznacza ludzkie granice – pisze teolog.

Żywi pamiętają o zmarłych we wszystkich kulturach i religiach. Wobec śmierci czujemy się zalęknieni, sprowokowani i duchowo zaniepokojeni. Doświadczamy egzystencjalnej samotności, ogarnia nas poczucie wyobcowania. W zadumie przypatrujemy się kołowrotowi wydarzeń w eschatologicznej scenerii Zaduszek. Coś nas wybija z rutyny. Bieżąca polityka, newsy i gorące tematy stają się mniej ważne, przybierają właściwy i skromny wymiar. Bywa, że jak nigdy dziękujemy Bogu za to, że żyjemy, i za to, że nie ma u nas wojny niosącej śmierć. Odczuwamy, że życie jest darem, a wraz z nim jawa i sen, obrazy, smaki i zapachy. Z trudem przyjmujemy, że śmierć jest czymś nieuniknionym. Nasze narodziny były niepewne, ale ona jest pewna, tak jak fakt, że żyjemy. Wszyscy mamy szczęście żyć, jednak nikt nie ma szczęścia nie umrzeć. Bez jej uznania trudno być człowiekiem, bo trudno też zrozumieć miłość, wiarę, grzech, lęk i dramatyzm istnienia. Jezus Chrystus i wszyscy święci, a czasem i zwykli ludzie dają poruszający przykład, jak żyć i umierać, nie tracąc nadziei.

Wspólnota życia i umierania

We wspólnocie losu nawet obce osoby mogą wydawać się nam bliskie. Na cmentarzu nie ma miejsca na podziały. Wobec śmierci jesteśmy równi. Zaduszki to niecodzienna lekcja demokracji i jedności. Egalitaryzm umierania przedstawiają obrazy tańczącej śmierci pod rękę z królami, biskupami, rzemieślnikami, chłopami,...