XX wiek: Dyktator z przypadku

źródło: Wikipedia

źródło: AFP

Po śmierci Salazara w 1970 r. jego reżim przetrwał jeszcze tylko cztery lata. Upadł w wyniku rewolucji goździków, która swoją nazwę wzięła od kwiatów wkładanych w lufy karabinów

António de Oliveira Salazar był nieznoszącym sprzeciwu autokratą, ale jednocześnie wyciągnął Portugalię z kryzysu gospodarczego i uchronił przez totalitaryzmami.

Jestem antyparlamentarystą do szpiku kości, ponieważ nienawidzę pustych, werbalnych przemówień, krzykliwych i zbędnych interpelacji, gry namiętności nie dokoła jakiejś wielkiej idei, lecz dokoła drobiazgów, błahostek stanowiących wielkie nic dla spraw narodowych. Parlament napełnia mnie taką odrazą, że żywię lęk przed nim – chociaż uznaję konieczność jego istnienia". Te słowa wypowiedział António de Oliveira Salazar i chyba najlepiej oddają one, czym było Estado Novo (Nowe Państwo), jakie przez niemal 40 lat ów autokrata budował w Portugalii.

Prowincja Europy

Pomimo posiadania znacznych bogactw naturalnych, Portugalia wkraczała w XX w. jako jedno z najbardziej zacofanych państw Europy. Władza spoczywała głównie w rękach wielkich latyfundystów. Wydobycie węgla i rud metali było symboliczne. Przemysł istniał w formie szczątkowej. Produkcja w Portugalii na początku dwudziestego stulecia obejmowała przede wszystkim przemysł tekstylny i wyrób wina. 60 proc. mieszkańców zajmowało się rolnictwem i hodowlą zwierząt, większość ludności była analfabetami. Jednocześnie Portugalia była potęgą kolonialną i pod względem powierzchni ustępowała jedynie Wielkiej Brytanii i Francji. Mimo tego finanse kraju znajdowały się w opłakanym stanie. Na początku 1892 r. Portugalia zbankrutowała...