Sąd nie może na siłę szukać paragrafu

Jakiż to problem stworzyć w ustawie odrębne przestępstwo, gdy obowiązujące prawo nie nadąża za rzeczywistością?

Z wielkim zainteresowaniem zapoznałem się z polemicznymi argumentami panów Mikołaja Małeckiego i Pawła Marcina Dudka w odniesieniu do artykułu opublikowanego w ,,Rzeczy o Prawie" z 12 grudnia 2017 r., (www.rp.pl/Prawo-karne/301139994-Platnosc-cudza-karta-to-kradziez-z-wlamaniem.html, http://www.rp.pl/Rzecz-o-prawie/312169970-Czy-platnosc-cudza-karta-to-kradziez-z-wlamaniem.html), zawierającym moje krytyczne uwagi do tezy wyrażonej w wyroku Sądu Najwyższego z 22 marca 2017 r., sygn. akt III K 346/16, jakoby płatność zbliżeniowa kartą dokonana przez osobę nieuprawnioną, stanowiła przestępstwo kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 k.k. Argumentacja przedstawiona w artykule niewątpliwie wywołała środowiskową dyskusję, o czym świadczą nie tylko dysputy w bliskim mi środowisku sędziowskim, ale przede wszystkim liczne wypowiedzi szanownych czytelników na forach internetowych.

Polemikę moich adwersarzy, reprezentujących naukę prawa, pt. „To kradzież z włamaniem" w „Rzeczpospolitej" z 9 stycznia 2018 r. mogę zatem poczytywać sobie za zaszczyt. To dobrze, że dyskursy jurydyczne w tych trudnych czasach wykraczają poza problematykę konstytucyjno-ustrojową. Dobrze też, że wychodzą z gabinetów naukowych oraz sędziowskich sal narad i prowadzone są w języku dla laika zrozumiałym.

Bardzo się niepokoję

Zasadniczy problem, jaki dostrzegam w afirmowanej przez...