Bitwa o Stalingrad: Radzieckie Verdun

źródło: AFP

Plan kontruderzenia Armii Czerwonej, które pozwoliłoby okrążyć armię Paulusa i odblokować Stalingrad, powstał w październiku 1942 r.

źródło: AFP

Feldmarszałek Friedrich Paulus, dowódca 6. Armii, po klęsce pod Stalingradem trafił do niewoli

Ta bitwa należała do decydujących momentów II wojny światowej. Problem w tym, że zarówno w czasach ZSRR, jak i obecnie kreowany jest stalingradzki mit, który ma ukryć faktyczne okoliczności i przebieg tego gigantycznego starcia.

Zacząć trzeba od tego, że do bitwy o takim przebiegu, jaki dziś znamy, mogło w ogóle nie dojść. 19 czerwca 1942 r. po radzieckiej stronie frontu wylądował awaryjnie niemiecki samolot łącznikowy. Załoga zginęła i nie zdołała spalić przewożonych dokumentów. Tak na Kremlu pojawił się „błękitny plan", czyli rozkaz Hitlera dotyczący letniego natarcia na Kaukaz i Wołgę.

Przypomnijmy, że po zimowej kontrofensywie na przełomie 1941 i 1942 r. radzieckie dywizje odrzuciły Wehrmacht od Moskwy na odległość 150–300 km. Hitlerowi udało się ustabilizować front, ale Armia Czerwona nie miała siły do dalszej ofensywy. Wiosną Berlin zrozumiał, że po dotychczasowych stratach nie jest w stanie powtórzyć ataku na całej długości frontu. Sztab generalny wybrał kolejny atak na Moskwę, ale Hitler wskazał południowy odcinek frontu, kierując się racjami ekonomicznymi.

Stalin nie uwierzył

Zgodnie z „błękitnym planem" siły niemieckie zostały podzielone na dwie grupy armii. Ich zadaniem było przełamanie radzieckiej obrony, po czym Grupa A miała uderzyć na Kaukaz, a po jego sforsowaniu zdobyć Baku i pola naftowe Azerbejdżanu. Tak Hitler chciał unieruchomić wojska pancerne i lotnictwo przeciwnika, a zarazem sparaliżować jego przemysł zbrojeniowy. Grupa Armii B, w skład której weszła 6. Armia pod dowództwem gen. Friedricha von Paulusa, miała...