All I wish for Christmas

Mogło się to zdarzyć rano, przy śniadaniu, na wspomnienie nocnego koszmaru. Ale bardziej prawdopodobne, że w ciągu dnia, przy pracy w warsztacie. Wzrok wbity w deski, powrozy i gwoździe musiał nieustannie przenosić pamięć do chwili, która dopiero miała nadejść. W zgodnej opinii wielu mistyków Jezus zalewał się krwawym potem na wiele lat przed nocą w ogrodzie oliwnym. Bo czy w boskiej świadomości minuty różnią się czymkolwiek od lat? Wiedział, że ta chwila nadchodzi, że pojawił się tutaj tylko dla niej. Nie przez pomyłkę czy brak lepszego pomysłu na prawosławnych ikonach żłóbek, w którym leży mały Jezus, przypomina do złudzenia trumnę. A pieluszki, którymi jest owinięty, są tym samym co płótna, w jakie trzydzieści trzy lata później owinięto Jego martwe ciało. Dzieci rodzą się, by żyć. Ale akurat ten Chłopiec urodził się, by umrzeć.

Jak wiele innych rzeczy, które robi się w pierwszej klasie liceum, ta także wynikała ze snobizmu. To czas, kiedy ceni się głównie to – filmy, książki, ludzi – czego się nie rozumie. Wszystko inne ma zbyt wyraźny posmak dzieciństwa, bezpieczeństwa, od którego jak najszybciej stara się uciec w wydumaną dorosłość. Czytałem więc „Arcyparadoks śmierci" Dariusza Karłowicza, pierwszą „dorosłą" książkę, jaką kupiłem w swoim życiu, rozumiejąc co trzecie, czwarte, a może nawet piąte zdanie. Książka o podtytule „Męczeństwo jako kategoria filozoficzna; pytanie o dowodową wartość męczeństwa" momentami stawała się...