Sztuka życia

źródło: materiały prasowe

Gdybyśmy pewnego dnia osiągnęli nieśmiertelność, to kolejnego zmarlibyśmy z braku sensu.

Sokrates nigdy nie napisał ani wersu, jednak jego śmierć była arcydziełem i uczyniła jego imię nieśmiertelnym. Jan Palach – czeski student, który podpalił się w proteście przeciwko sowieckiej okupacji swojego kraju – za życia nie osiągnął zbyt wiele. Jednak po śmierci w płomieniach stał się w oczach wielu półbogiem, istotą ogromnej siły i wpływu. Palach ukształtował historię Czechosłowacji zza grobu. Kiedy tylko Gandhi rozpoczynał kolejną „śmiertelną głodówkę", wszystko w Indiach zaczynało ożywać, stawało się pełniejsze życia niż kiedykolwiek. Podczas tych głodówek „każda zmiana" w jego kondycji fizycznej „była transmitowana do każdego zakątka kraju". Całe Indie żyły głodem Gandhiego.

Zdaje się, że śmierć nie zawsze oznacza negację życia: czasem ma ona paradoksalną zdolność jego poprawy, intensyfikacji aż do punktu, w którym – tak! – tchnie w nie nowe życie. Istnienie śmierci inspiruje żyjących do docenienia swojej egzystencji, a nawet do jej głębszego zrozumienia. Można nawet rzec, że życie potrzebuje śmierci. Gdyby śmierć została w jakiś sposób wykluczona, katastrofalnie odbiłoby się to na życiu.

Namiętność na nowo odnaleziona

Życie potrzebuje śmierci przede wszystkim dla samorealizacji. Często zdarza się, że dopiero w obliczu utraty czegoś uświadamiamy sobie, jak jest to dla nas cenne: wizja nagłej nieobecności uczy...