Jajka sadzone na żelazku

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

źródło: Rzeczpospolita

Zawodowy tenis Stanisław Szczukiewicz poznawał, pracując dla austriackiej firmy Head: – Masz budżet i korzystasz z niego, jak chcesz. Za ten milion szylingów możesz nam zdobyć tylko jednego zawodnika, ale jak on wygra turniej Wielkiego Szlema, to nam się wszystko zwróci – usłyszał od swego szefa

Przywoziło się z zagranicy parę naciągów, kilka rakiet, szło z nimi w Aleje Jerozolimskie 25 do Olejniszyna albo do Zarębskiego z Legii. On kupował wszystko na pniu. Tak się żyło. Nie było sponsorów – mówi Stanisław Szczukiewicz, były tenisista, trener i biznesmen.

Plus Minus: Co urodzonego w Brześciu nad Bugiem chłopaka rocznik 1939 pociągnęło po wojnie do tenisa?

Urodziłem się w Brześciu, bo mój ojciec został tam wysłany ze stolicy, by zakładać banki spółdzielcze. Jak wybuchła wojna, to wróciliśmy ostatnim pociągiem do Warszawy, by zobaczyć, że z domu na ulicy Szwedzkiej tylko brama została. Mieszkaliśmy więc w Radzyminie, ale zaraz po wojnie ojciec dostał posadę w Gdyni. Ponieważ byłem astmatykiem i lekarze dawali mi niewiele lat życia, nie wolno mi było nawet szybciej podbiec. Więc po cichu, w tajemnicy przed rodzicami, zacząłem pływać. Zostałem nawet mistrzem Gdyni. Basen miałem jednak tylko zimą, kryty, w Szkole Rybołówstwa Morskiego. Zacząłem więc także grać latem w tenisa.

To wyjaśnia, dlaczego, ale nie wyjaśnia, jak i za co.

Z innymi chłopakami podawaliśmy na gdyńskich kortach piłki, gdy grali tam miejscowi dżentelmeni. Oni grali z reguły 15–20 minut, nie więcej. Mieli bowiem intensywne wieczory, popijali, to my ich pytaliśmy, czy możemy rakietę. Oczywiście – bierzcie sobie. Oni gadali, my graliśmy. Wygrałem turniej pierwszego kroku zbieraczy piłek i tak to się zaczęło. Potem szybko przeniosłem się do Sopotu, tam już miałem trenera, Jana Korneluka.

Ile miał pan wtedy lat?

Dwanaście. Zacząłem za późno. Ciągle mi brakowało przynajmniej jednego roku, żeby...