![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Oczy pełne głodu
Życie i śmierć w getcie warszawskim
„Na podstawie rozporządzenia o ograniczeniach pobytu w Generalnym Gubernatorstwie z dnia 13 września 1940 r. tworzy się w mieście Warszawie dzielnicę żydowską (...). Żydzi mieszkający poza dzielnicą żydowską mają przesiedlić się do dzielnicy żydowskiej do dnia 31 X 1940 r. Wolno im zabrać ze sobą tylko pakunek uchodźczy i pościel” – głosiło rozporządzenie Ludwiga Fischera, gubernatora dystryktu warszawskiego. W styczniu 1941 roku na odgrodzonym od reszty miasta terenie obejmującym powierzchnię 2,6 km kw. mieszkało już ok. 400 tys. Żydów. Maksymalną liczbę ludności – 460 tys. – getto osiągnęło trzy miesiące później. Od zamknięcia dzielnicy w październiku 1940 roku do połowy 1942 roku zginęła jedna czwarta mieszkańców. Umierali wskutek panoszących się epidemii i braku dostępu do lekarstw albo zamordowani przez Niemców, którzy strzelali do cywilów na oślep. Ale najgorszy był głód.
Prycze z desek
17-letnia Mary Berg (wł. Miriam Wattenberg) w „Dzienniku z getta warszawskiego”, dzięki któremu świat dowiedział się o tragicznym losie mieszkańców getta, 12 czerwca 1941 roku zanotowała: „Stale napływają nowi uchodźcy. Są to Żydzi z prowincji, których obrabowano ze wszystkiego, co posiadali. Są obdarci, bosi i mają tragiczne oczy głodnych. W większości to kobiety i dzieci. Przechodzą pod opiekę Gminy, która umieszcza ich w tzw. domach. Tam...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
