Wzniesiemy toast i znikniemy

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Z Jerzym Stuhrem rozmawia Jacek Cieślak

Rz: Czy zdecydował się pan napisać „Historie rodzinne”, poczynając od swoich austriackich pradziadków, którzy wybrali Kraków, żeby pokazać siłę tradycji i rodziny, gdy wielu w nią zaczyna wątpić?

Pewnie tak, ale pisałem głównie dla moich dzieci i wnuczków. Spisałem historie, które mi opowiedziano, bo wychowywałem się jeszcze bez telewizora i wieczory schodziły nam na rodzinnych opowieściach. Ja już nie miałem okazji powtórzyć ich swoim dzieciom. Stąd książka. Porządkujmy nasze rodzinne annały, bo zapomnimy, kim jesteśmy! Myślałem też o Polakach rzucanych przez los w różne zakątki świata. Moja rodzina może być przykładem, jak zachować się lojalnie wobec ziemi, która jest gościnna i staje się domem. Pokazałem, że patriotyzm nie polega na wywijaniu szabelką i chodzeniu na parady, tylko na codziennej pracy, płaceniu podatków i tworzeniu lokalnych inicjatyw. Ale przyznam też, że chciałem rozwiązać zagadkę, dlaczego moja rodzina postanowiła przyjechać pod Wawel.

Pisze pan, że w Krakowie życiowy start był łatwiejszy niż w Wiedniu.

Długie lata myślałem, że przyczyny były ekonomiczne. A okazało się, że pradziadkowie zjechali do Krakowa z pokaźnym majątkiem. Kupili od razu kamienicę, otworzyli restaurację i zatrudnili dziesięć osób. Myślę, że pradziadków skusiła perspektywa rozwoju cywilizacyjnego Krakowa. To był czas, kiedy...