Artur Boruc, święty bramkarz na zakręcie

źródło: REUTERS

Artur Boruc, urodzony 20 lutego 1980 roku w Siedlcach. 39-krotny reprezentant Polski (od roku 2004). Uczestnik mistrzostw świata 2006 i mistrzostw Europy 2008. Zawodnik Pogoni Siedlce (1995 – 1999), Legii Warszawa (1999 – 2000 i 2001 – 2005), Dolcanu Ząbki (2000 – 2001), Celticu Glasgow (od 2005). Mistrz Polski z Legią (2002), trzykrotny mistrz Szkocji z Celtikiem (2006 – 2008). Od trzech lat broni bramki Celticu w Lidze Mistrzów, co przyniosło mu popularność w Europie i spowodowało pojawiające się co kilka tygodni plotki o możliwym przejściu do innego klubu. W roku 2008 Międzynarodowa Federacja Piłkarzy Zawodowych uznała go za jednego z pięciu najlepszych bramkarzy świata. Także po Euro 2008 znalazł się w grupie pięciu najlepszych bramkarzy turnieju

Dziś derby Glasgow. Mecz Celtic – Rangers to najważniejsze wydarzenie szkockiego futbolu. Od kilku lat jednym z głównych aktorów tego spektaklu jest polski piłkarz Celticu.

Z Borucem nie rozmawia się łatwo. Dziennikarze radiowi najczęściej rezygnują, bo jeśli nie uda im się podstawić mikrofonu pod same usta, nagra się tylko szmer.

Boruc mamrocze, czasami się bawi, mówiąc jedno słowo, i przypatruje się dziennikarzowi, który nie jest w stanie szybko zareagować. Ci, którzy znają go lepiej, mówią, że cierpi teraz, jak jeszcze nigdy w życiu. Gra najtrudniejszą rolę: udaje zrelaksowanego, kogoś, komu na niczym nie zależy, a to rzadko wychodzi, kiedy jest odwrotnie.

Papierosy w toalecie

Jeszcze w Legii zaczął współpracę z psychologiem Markiem Graczykiem, podkreślał, że największe rezerwy u piłkarzy są właśnie w głowie. Pracował na swój wizerunek twardziela. Trzy dni przed meczem Celticu z Milanem w Lidze Mistrzów pytał: – To w tym tygodniu są puchary?

Na zgrupowaniu przed Euro udawał, że nie wie, z kim gramy pierwszy mecz. To był ten sam Boruc, który gdy miał zastąpić w bramce Legii Radosława Stanewa, tak bardzo się denerwował, że zamykał się przed meczem w toalecie i palił papierosy. Pali do dziś, nie bardzo się z tym kryje. Odreagowywał w różny sposób. W 2003 roku w Warszawie, kilka godzin po zwycięstwie z Wisłą Kraków, jechał z żoną i znajomymi do restauracji. Był tak podekscytowany, że na czerwonym świetle w centrum miasta wysiadł z samochodu, zaczął krzyczeć i skakać z radości....