![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Już nie chcę być wszędzie
Z Janem Wieczorkowskim rozmawia Paulina Wilk
Rz: Pamięta pan pierwsze wizyty w kinie?
Jan Wieczorkowski: Chyba dzięki nim zostałem aktorem. Mama zaprowadziła mnie do kina tylko raz, potem chodziłem już sam. Miałem osiem lat i czułem, że to jest moje miejsce, moje „Cienema Paradiso”. Uciekałem do niego i myślałem, że byłoby fajnie spędzić życie w filmie. Po wyjściu z kina szedłem do domu i w ogródku odgrywałem obejrzane role. Do dziś po seansie dobrego filmu zdarza mi się przez godzinę lub dwie wierzyć, że jestem taki jak postać z ekranu. Został we mnie dzieciak, który pozwala się oczarować. Bez tego nie mógłbym uprawiać swojego zawodu.
Jacy mężczyźni pana fascynowali?
Najpierw chciałem być gwiezdnym piratem – Harrisonem Fordem z „Gwiezdnych wojen”. Potem marzyłem, żeby jak Michael J. Fox w „Powrocie do przyszłości” jechać na deskorolce uczepiony bagażnika ciężarówki. Jeszcze zanim trafiłem do kina, uwielbiałem telewizyjne westerny z Johnem Waynem. Miał pistolet, władzę i zawsze spokojną twarz. Fascynował mnie też opanowany detektyw Kojak. Dużo później dorosłem do Marlona Brando, Jamesa Deana i Montgomery’ego Clifta – aktorów, którzy wnoszą na ekran własną wrażliwość i dzięki niej magnetyzują. Brando w ogóle nie uważał aktorstwa za sztukę. Ja myślę, że ono – choć nieczęsto – nabiera takiej rangi.
W jednym z ostatnich wywiadów Brando, wówczas już zgorzkniały,...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
