![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Cicha woda ze Lwowa
Zbigniew Kurtycz – piosenkarz i kompozytor, o kasztanach na Wałach Hetmańskich, meczach tenisowych, grze o mistrzostwo Polski, czerwonych makach i estradzie
RZ: Próbowałem namówić pana na rozmowę wcześniej, ale pan zawsze mi uciekał, mówiąc, że będzie okazja na 90-lecie urodzin. No i teraz nie ma pan wyjścia. W sobotę kończy pan 90 lat, wciąż pan śpiewa na estradzie i gra w tenisa. Jak to się robi?
Zbigniew Kurtycz: Przede wszystkim, dlaczego mówisz mi na pan. Jesteśmy młodymi ludźmi...
Mnie to nie przejdzie przez gardło z powodów kulturowych, ze względu na szacunek dla pana. Moją dyskusyjną młodość pominę.
Jak chcesz, rybeńko. Po drugie – w tenisa już nie gram. Ostatnie pojedynki stoczyłem przed trzema laty, kiedy w dwóch krótkich setach pokonałem Bohdana Tomaszewskiego. Mimo że on jest ode mnie młodszy chyba o dwa lata. A jakieś pięć lat temu razem ze swoim stałym partnerem deblowym Zbyszkiem Tyczyńskim zmierzyliśmy się z Agatą Passent i jej ojcem Danielem. Agatkę znam od dziecka. Kiedy jej matka Agnieszka Osiecka przyprowadzała ją na korty Legii, zwykle nie miała czasu, musiała lecieć do jakiegoś studia i wtedy mówiła: – Zbysiu, popatrz na nią trochę, ja niedługo wrócę. Agata została pod moim okiem mistrzynią juniorek, więc kiedy razem z ojcem stanęła przeciw nam, wydawało się, że nie mamy szans. I wiesz co – wygraliśmy. Całe korty się zbiegły, żeby zobaczyć, jak gra Kurtycz z Tyczyńskim.
Żałuję, że nie widziałem. Ale byłem świadkiem innego pańskiego popisu na korcie, a...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
