Październik, dłużnik powstania

źródło: PAP

Gdyby w 1944 roku Polacy siedzieli cicho wobec zmiany okupanta, nie narodziłaby się zapewne idea zwyciężania komunizmu przez stopniowe i pokojowo osiągnięte zmiany – twierdzi publicysta.

Dyskusja o zasadności Powstania Warszawskiego nigdy się nie skończy. Tak jak spór o najsłynniejszą tragedię Sofoklesa: kto miał więcej racji – Antygona czy Kreon? Bo przed 70 laty w Warszawie doszło do sytuacji tragicznej: każde wyjście niesie zagładę, tylko każde innych wartości i innych ludzi. Nie w Berlinie, nie w Moskwie, nawet nie w Londynie i Waszyngtonie.

Berlin musiał dążyć do zgniecenia powstania, to oczywiste. Stalin na Kremlu musiał powstanie porzucić, nie udzielić wsparcia, nawet cofnąć swoje dywizje, bo inaczej nie podporządkowałby sobie Polski, w której stołecznym przyczółku wyzwolonym przez powstańców zainstalowałby się niezależny odeń rząd. Z tej perspektywy nie dziwi brak jego zezwolenia na użycie sowieckich lotnisk przez zrzucające pomoc dla Warszawy samoloty zachodnich sojuszników; zgodził się dopiero wtedy, gdy powstanie upadało i był pewien swego. Londyn i Waszyngton znalazły się w kłopocie, bo wprawdzie sprzyjały powstańcom, ale nie mogły zrazić sobie dyktatora dobrotliwie zwanego tam wujaszkiem Joe. Był gwarantem zwycięstwa, bo nie liczył się z ofiarami na froncie, oni dostarczali mu wyposażenie.

Dlaczego w 1956 roku nie zażądaliśmy wszystkiego: Wilna, Lwowa, demokracji, prawdy o Katyniu?

Więc w Paryżu i Londynie uprawiano to, co po angielsku nazywa się window dressing, chociaż latający ze zrzutami do Warszawy polscy czy południowoafrykańscy...