Treści cyfrowe – nowe dobro obrotu

Od grudnia konieczne stanie się interpretowanie treści umów o dostarczanie treści cyfrowych zgodnie 
z unijną dyrektywą. Wątpliwe jest bowiem 
stosowanie do nich przepisów kodeksu cywilnego 
– piszą eksperci.

Od wielu lat, zarówno w polskiej, jak i zagranicznej doktrynie podnosi się potrzebę regulacji obrotu produktami cyfrowymi, w szczególności w aspekcie zawierania umów na odległość. Produkty w postaci cyfrowej mogą mieć odpowiedniki istniejące w świecie realnym (np. e-booki). Mogą też funkcjonować wyłącznie w postaci elektronicznej (np. aplikacje mobilne). Mają jednak wartość ekonomiczną i są przedmiotem obrotu gospodarczego.

Produkty cyfrowe trudno zakwalifikować jako „rzecz" ani nawet szerzej jako „towar", nie są one także usługami. Pierwszy raz pojęcie „treści cyfrowych" pojawiło się w nowej dyrektywie konsumenckiej nr 2011/83/UE. Ponownie wskazano je w projekcie wspólnotowego rozporządzenia w sprawie wspólnych europejskich przepisów dotyczących sprzedaży (akt przyjęty przez Parlament Europejski, w trakcie dalszego procedowania).

Definicja z dyrektywy

Definicja „treści cyfrowych" zawarta w dyrektywie jest dość lakoniczna i ogólna. Jest to jednak celowe działanie ustawodawcy wspólnotowego, zapewniające neutralność technologiczną i obejmujące szeroką gamę produktów. Do prawa polskiego została ona zaimplementowana ustawą z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (wejdzie w życie w grudniu 2014 r.).

W art. 2 pkt 11 dyrektywy „treści cyfrowe" zdefiniowano jako dane wytwarzane i dostarczane w formie...