Wiedza o procesach w firmie przekłada się na rentowność

źródło: Rzeczpospolita

Schemat 1. Jak zasoby i działania przekładają się na produkt

źródło: Rzeczpospolita

Tabela. Godziny, powierzchnia lub sztuki

źródło: Rzeczpospolita

Schemat 2. Wynagrodzenie w kilku wymiarach

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Wzrost kosztów pośrednich oraz różnorodność wyrobów przedsiębiorstw przyczynia się do wypaczenia kosztów wytworzenia ustalonych według klasycznego rachunku ich wyznaczania. Tym trudnościom można przeciwdziałać.

Wraz z rozwojem wolnego rynku i wzrostem konkurencji przedsiębiorstwa poddawane są coraz silniejszej presji na obniżkę kosztów, co związane jest z naciskiem na likwidację marnotrawstwa zasobów. Klasyczny rachunek kosztów zakładający ich podział na koszty stałe oraz zmienne oraz na koszty bezpośrednie oraz pośrednie wymaga rozliczenia kosztów pośrednich na wytworzone wyroby. W tym celu przedsiębiorstwa stosują różnorodne klucze podziałowe, w zależności od specyfiki działalności, jednak dla jednostek produkcyjnych dominującym kluczem jest wielkość produkcji (ilościowa, wartościowa), natomiast dla przedsiębiorstw usługowych można wykorzystywać także kryterium czasu poświęconego na poszczególne zlecenia. Gdy koszty pośrednie nie są dużą częścią całości kosztów, a zróżnicowanie produktów jest niewielkie, takie rozliczenie całkiem dobrze oddaje stan rzeczywisty. Niektóre jednostki, z uwagi na wielość typów ponoszonych kosztów, zaczęły stosować różnorodne klucze podziałowe – w zależności od rodzaju kosztu (np. powierzchnia dla kosztów wynajmu, roboczogodziny dla wynagrodzeń). Rozliczanie kosztów według klasycznych zasad nie uwzględnia tego, że każdy produkt w inny sposób angażuje nakłady pracy oraz materiałów, a także może wymagać specyficznego procesu produkcyjnego. Niedostosowanie systemu rozliczania kosztów do tych...