Między karą a torturą

źródło: Rzeczpospolita

Zakład Karny Siedlce, plac spacerowy dla więźniów „N”

Czy osadzeni są aż tak niebezpieczni, że nie mogą przytulić własnego dziecka? Dorota Krzysztoń

Jako urzędnik i przedstawiciel Krajowego Mechanizmu Prewencji Tortur mogę rozmawiać z więźniem uznanym za niebezpiecznego („N") przez zamkniętą kratę w jego własnej celi. Metalowe drzwi są otwarte, ale wewnętrzna krata dzieli nas niczym w konfesjonale. Przystawiam stołeczek do kraty i siadam jak najbliżej więźnia, by móc go słyszeć i mówić ściszonym głosem, bo w pobliżu stoją funkcjonariusze Służby Więziennej. W kaskach i kamizelkach ochronnych, z tarczami, wyglądają trochę jak rycerze szykujący się do bitwy. W tym czasie żadna inna cela nie może być otwarta, żaden z innych więźniów nie pójdzie kąpać się do łaźni i nie przejdzie do wychowawcy na rozmowę. Wszystko po to, bym była bezpieczna, bo nigdy nie wiadomo, co taki więzień zrobi, i po to, by nie miał on żadnego kontaktu z innymi więźniami. Niełatwo w tych okolicznościach wzbudzić zaufanie rozmówcy. Czasem w ogóle nie chcą ze mną rozmawiać. Ten człowiek jednak jest samotnie zamknięty w ciasnej celi od wielu lat i bardzo chce zamienić choć kilka słów, z kimkolwiek. Chętnie więc odpowiada na pytania.

Herbata z nutellą

Nie, nie chce również usiąść, no chyba że na łóżku, bo stołek w jego celi jest przytwierdzony na stałe do podłogi w jednym miejscu, by nim w nikogo nie rzucił. Nie może go sobie więc przestawiać. Podaję więźniowi naszą ulotkę informacyjną, moja...