Wyborczy dylemat katolików. Część I

źródło: reporter

Osoby duchowne nie powinny ujawniać wiernym własnych wyborów politycznych, a tym bardziej ukazywać ich jako jedynie słusznych

Udział w polityce to obowiązek świeckich, nie duchownych 
– tak naucza Kościół.

Anieli i Sławkowi, którzy przymusili mnie do myślenia na ten temat

Na całym Zachodzie, począwszy od USA, przez Hiszpanię, Włochy, Francję, po Austrię i Polskę, nabrzmiewa ostry konflikt kulturowy, którego jednym z wyrazów jest konfrontacja polityczna dwóch wrogich obozów. Polaryzuje to bardzo silnie scenę polityczną, wymuszając jednoznaczne opowiedzenie się po którejś ze stron. Ponieważ każda z nich zgodnie opisuje współczesny świat jako zmaganie „sił jasności" z „siłami ciemności", sobie przypisując atrybut światła, a ciemność swym przeciwnikom, zamiera polityczny dialog, odrzucane są możliwości kompromisów, wszelka debata społeczna staje się polem konfrontacji, a logika walki przybiera na sile. Jak w takiej sytuacji winien się zachować katolik pragnący układać swe życie według Ewangelii? Czy powinien się angażować w życie polityczne? W jaki sposób? Co o tym mówi katolicka nauka społeczna?

Spróbujmy poszukać odpowiedzi na te pytania, odwołując się do tradycji i nauczania Kościoła oraz analizując aktualną kondycję świata zachodniego, zwłaszcza III Rzeczpospolitej.

Granice chrześcijańskiego kompromisu

Zarówno działalność Jezusa i Jego uczniów, jak i apostolskie teksty św. Piotra i św. Pawła mówią o dużej uległości chrześcijan w życiu społecznym oraz o ich lęku przed...