Intelektualny patriarcha Zachodu

autor zdjęcia: Votava/be&w

źródło: Rzeczpospolita

Wizyta prezydenta USA Richarda Nixona (w środku) w Austrii. W rozmowie z kanclerzem Austrii Bruno Kreiskym (z prawej) Nixonowi towarzyszy Henry Kissinger (po lewej). Salzburg, 1972 r.

Kiedy się urodził, żył jeszcze Lenin. W dobie zimnej wojny jako ucieleśnienie politycznego realizmu rozdawał karty na międzynarodowej scenie politycznej. Wywarł na nią tak wielki wpływ, że jeszcze za życia wystawiono mu pomnik. Dziś przestrzega przed wojną atomową na Dalekim Wschodzie. 27 maja mistrz „realpolitik” skończy 100 lat.

„Na tyle byłem przebiegły, by wybrać sobie rodziców, którzy dożyli 98. roku życia” – odpowiada Henry Kissinger pytającym go o jego długowieczność. A jego cięty język ujawnia wszechobecny cynizm jego osobowości. Idzie on w parze z nieodłącznym uśmieszkiem na ustach, głębokim basem jego głosu i wysmakowanym stylem wypowiedzi, którym przez ostatnie pół wieku jako jednoosobowy think tank komentował wszystkie najważniejsze konflikty naszego globu. O te komentarze biły się największe gazety, portale i telewizje po obydwu stronach Atlantyku i Pacyfiku.

„Przynajmniej wyjdziemy wtedy na twardzieli”

Nim został najbardziej pożądaną dyplomatyczną wyrocznią na świecie, a zarazem multimilionerem, autorem bestsellerów, a nawet gwiazdą popkultury obecną na trybunie honorowej finału każdego mundialu, Wimbledonu lub nowojorskiego konkursu piękności psów, sam kształtował światową politykę. Oczywiście, w najbardziej skrajnym wariancie „realpolitik”. Harwardzki politolog Stanley Hoffmann uznał go za najinteligentniejszego, ale i najbardziej cynicznego polityka, jakiego kiedykolwiek poznał. O tym zaświadczają zapisy rozmów z prezydentem USA Richardem Nixonem, choćby tej z czasów konfliktu Indii z Pakistanem, kiedy radził, by „najlepiej głodem przymusić pół miliarda Hindusów do...