Nostalgia za barem Bambino

źródło: Rzeczpospolita

Inga Iwasiów

Z Ingą Iwasiów rozmawia Tomasz Zbigniew Zapert

Rz: Szczecin z pani książki jest pozbawiony tożsamości. Tymczasem przypominam sobie, że w podstawówce faszerowano mi umysł tezą o „prastarym piastowskim grodzie przywróconym macierzy”. Szczecinianie nie odbierali miasta w ten sposób?

Inga Iwasiów: Ja pamiętam ze szkoły hasło: „Myśmy tu nie przyszli, myśmy tu wrócili”. Pozbawione w pewien sposób treści, właściwie dla dzieci w szkole podstawowej objętej patronatem Pułku Zmechanizowanego imienia Otokara Jarosza (tego pułku, w którym służył Wojciech Jaruzelski) – puste. Czuło się, że akademie podkreślające wątek „piastowskiej tradycji” mają nam nadawać godność, więc najwyraźniej godność i tożsamość były zagrożone. Na co dzień natomiast dzieci o takich sprawach nie myślą, także w domach przy obiedzie rozmowy dotyczą raczej innych kwestii, więc brakowało punktu odniesienia. Podniosła nuda edukacji nie miała ścisłego związku z samopoczuciem.

Z drugiej strony – świetnie oddaje to proza Zyty Oryszyn, niestety zapomniana – wychowanie socjalistyczne z jego sztucznymi rytuałami uwodziło dzieci, więc ja jakoś w „trwanie na rubieżach” wierzyłam. To, jak miasto odbierali mieszkańcy, zostało zapisane w mało znanej prozie, w pamiętnikach, jest obecne we wspomnieniach.

Trudno sprowadzić te opowieści do wspólnego mianownika, jednym z tonów jest jednak kompletne oddzielenie od przestrzeni miejskiej, a potem...