Autonomia związków sportowych: europejski ideał, polska karykatura

autor zdjęcia: Paweł Gałka

źródło: Rzeczpospolita

Autonomię organizacyjną związków sportowych wykorzystuje się instrumentalnie jako argument za ograniczeniem lub usprawiedliwieniem wpływu regulacji zewnętrznych na sport kwalifikowany – piszą adwokat, adiunkt w Katedrze Prawa Europejskiego i Komparatystyki Prawniczej Uniwersytetu Gdańskiego, oraz doktorantka w tej samej katedrze specjalizująca się w prawie sportowym

Autonomia organizacji sportowych, a szerzej ruchu sportowego, nie oznacza, że sport stoi ponad prawem. Jest ona ograniczona przez ogólne zasady porządku prawnego, prawa podstawowe jednostek i wymóg, by reguły stanowione przez organizacje sportowe były właściwe, konieczne i proporcjonalne do celu, jaki mają osiągnąć. Autonomia jest wynikiem niełatwego dialogu, który się toczy między UEFA i Unią Europejską. W jego wyniku można sformułować pewne ogólne postulaty definiujące pozycję obydwu stron. Przedstawiciele UEFA wskazali m. in., że:

> europejski ruch sportowy przestrzega obowiązującego prawa, ale powinno ono uwzględniać specyfikę sportu i autonomię organizacji sportowych,

> potrzebne są wytyczne odnoszące się do zakresu zastosowania prawa europejskiego do sportu, które nadałyby sportowi ramy prawne oraz pewność prawną, co jest niezbędne do ochrony i rozwoju europejskiego modelu sportu,

> UEFA jest godnym zaufania partnerem Unii Europejskiej, który rozumie złożoność i wymagania prawa europejskiego.Z kolei Unia Europejska podkreśla, że:

> struktury sportowe, mimo swojej autonomii, nie są wykute w kamieniu, ale muszą ewoluować w odpowiedzi na zmiany w swoim otoczeniu,

> UEFA i federacje krajowe powinny wprowadzić i przestrzegać „minimalnych standardów dobrego zarządzania federacjami sportowymi” w celu osiągnięcia jak największej...