![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Specjały epoki kartofla
Ziemniaki dotarły na Wileńszczyznę w drugiej połowie XVIII wieku za sprawą Prusaków. Jędrzej Kitowicz w „Opisie obyczajów...” wspomina, że nowi osadnicy z Zachodu „przyuczeni w swoich krajach żyć niemal samymi kartoflami, najbardziej polskim chłopom, a od tych szlachcie apetyt naprawili, tak że na końcu panowania Augusta III kartofle znajome wszędzie w Polszcze, w Litwie i na Rusi”.
Rozpowszechniły się na dobre dopiero w XIX wieku, stając się mocną konkurencją dla „blina naszego codziennego”. Dlatego też opowiadając tu o blinach, pominąłem przepis na ziemniaczane, bo one raczej należą do rodziny placków i wypieków ziemniaczanych, jak kugelis czy cepeliny i inne kluchy.
Bliny ziemniaczane bywały bardzo różne, jedne z ziemniaków gotowanych, jak w poniższym przepisie, inne z surowych albo mieszane. Mogły zawierać drożdże lub nie i mąkę w rozmaitych proporcjach, w niektórych domach preferowano kartoflane bliny, które nie różniły się niczym od placków ziemniaczanych popularnych w innych rejonach...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
