![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Narodowcy w godzinie próby
Podziemie narodowe nie zamierzało, wzorem innych nurtów politycznych, uznawać marionetkowego rządu „warszawskiego”. Pracę podziemną zaczęto organizować od nowa, w warunkach o wiele trudniejszych, niż miało to miejsce na początku okupacji niemieckiej
Niemal natychmiast po klęsce wrześniowej w 1939 r. narodowcy, reprezentujący największy liczebnie nurt polityczny w II Rzeczypospolitej, podjęli decyzję o kontynuowaniu walki w konspiracji, w ramach której odtworzono struktury polityczne i wojskowe. Stronnictwo Narodowe stało się jedną z głównych sił politycznych podziemia, współtworzyło władze cywilne Polskiego Państwa Podziemnego: Radę Jedności Narodowej oraz struktury Delegatury Rządu RP na Kraj. Mimo różnic politycznych i rywalizacji z innymi stronnictwami, zwłaszcza z ludowcami i socjalistami, działacze SN pełnili wiele odpowiedzialnych funkcji w podziemnym aparacie administracyjnym. Po 1944 r., nie uznając uzurpatorskich rządów komunistów, Stronnictwo Narodowe było zdecydowane kontynuować polityczną i zbrojną działalność w konspiracji. Po zakończeniu wojny było jedynym ugrupowaniem, które konsekwentnie i bez zastrzeżeń uznawało Rząd RP na Wychodźstwie za pełnoprawnego i legalnego reprezentanta narodu polskiego.
Niezależnie od działalności politycznej podziemie narodowe posiadało silne struktury wojskowe, których liczebność jest oceniana na ponad 120 tysięcy żołnierzy. Tworzyły je dwie główne organizacje: Narodowa Organizacja Wojskowa (NOW), działająca od 1940 r. i scalona z Armią Krajową w 1942 r., oraz Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) utworzone w 1942 r. i podporządkowane AK w 1944 r. Część...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
