![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Wina i umyślność przesądzą o większym obciążeniu
Przy szkodzie celowo wyrządzonej pracodawcy jego roszczenia wobec pracownika przedawniają się z dłuższym, trzyletnim terminem przewidzianym w prawie cywilnym.
Zgodnie z art. 119 kodeksu pracy co do zasady pracownik odpowiada jedynie do trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia. Ta funkcjonująca w prawie pracy reguła ogranicza odpowiedzialność pracownika za szkody wyrządzone pracodawcy. To jedna z najważniejszych gwarancji bezpieczeństwa materialnego etatowców.
Wyjątkami są dwie sytuacje:
- wyrządzenie szkody umyślnie (art. 122 k.p.),
- wyrządzenie szkody w mieniu powierzonym (art. 124 i dalsze k.p.).
Wtedy pracownik odpowiada za to w całości.
Z premedytacją
Szkodę wyrządzoną umyślnie należy odróżnić od tej powodującej odpowiedzialność deliktową. Artykuł 122 k.p. zawęża obciążenie wyłącznie do winy umyślnej, którą charakteryzuje – zgodnie z doktryną i orzecznictwem (wyrok Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1977 r., IV PR 147/77) – umyślność zarówno zamiaru, jak i skutku.
W postępowaniu sądowym szef musi zatem wykazać, że pracownik co najmniej liczył się z wyrządzeniem szkody. Jej wysokość obejmuje przy tym zarówno rzeczywistą stratę, jak i utracone...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
