Kultura dla demokracji

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

Decyzje wyborców oparte są na emocjach, a nie racjonalnych rachubach – a emocje to właśnie działka kultury – pisze były dyrektor NCK.

Bandytą mogę być, politykiem nigdy” – to jeden z licznych grepsów Franza Maurera. Do dziś dźwięczy mi w uszach rechot rozbawionej publiczności w sali kinowej. Tym zdaniem można podsumować stosunek popkultury do polityki po transformacji 1989 r. Angażowanie się w politykę było równie podejrzane co oszustwa VAT-owskie, jeśli nie bardziej. Działacze partii politycznych i innych organizacji traktowani byli jako niekompetentni karierowicze, którzy nie sprawdzili się w innych aktywnościach. Generalnie to zwykli nieudacznicy i cyniczne „przegrywy”. Bohaterowie podziemnej Solidarności z zawstydzeniem i niechęcią zwierzali się z walki o prawa człowieka, a popkultura nie znalazła atrakcyjnej formy do opowiedzenia o fenomenie Solidarności, która poruszyłaby masową wyobraźnię. Koniec końców symbolem transformacji ustrojowej pozostaje były ubek Franz Maurer z „Psów” Pasikowskiego.

Pisowski „error”

Podobnie sprawa wygląda z promocją wartości, jaką jest Unia Europejska – absolutnego fenomenu w historii politycznej świata. Do niedawna obiektu westchnień zniewolonych przez komunę Polaków. Nie potrafię racjonalnie wyjaśnić problemu, który gnębi mnie od kilku lat: dlaczego brexit doczekał się świetnego serialu, wyprodukowanego jeszcze zanim zakończył się proces wyjścia Wielkiej Brytanii...