Uśmiechnięty wojownik wygrywa

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

Sukcesy zdarzały mu się od święta, długo traktowano je jako wybryki, on sam czuł się outsiderem. Ale to właśnie Szwajcar może osiągnąć coś, co nie udało się nikomu z jego pokolenia skoczków. Nawet Małyszowi i Ahonenowi

Mówi, że wciąż dostaje gęsiej skórki, gdy patrzy na zdjęcia z Salt Lake City. Na te jaskrawe kolory na zdjęciach, zwłaszcza pomarańczowy, na olimpijskiej kamizelce startowej. Na błyszczący czerwony płaszcz do ziemi. Na okulary, które bardziej pasowałyby dziecku, a nie 20-latkowi. – Przyznaję, to z Harrym Potterem było bardzo trafne – mówi o przydomku, który ciągnie się za nim od igrzysk 2002 roku.

Bywało mu z nim do twarzy, ale częściej był on ciężarem. Co to za frajda być czarodziejem, gdy czary przestają działać. Wszyscy pytali dlaczego, a on nie wiedział. Jak to w skokach. Uczył się ich powoli, krok po kroku, na porażkach i rzadkich sukcesach. Mówi, że dopiero dziś coś o skokach wie naprawdę. I bardziej od Harry’ego Pottera podoba mu się inny przydomek, wymalowany na transparencie kibica w Kuusamo, na początku tego sezonu. „Simon, the smiling warrior”. Uśmiechnięty wojownik.

Skok do nieśmiertelności

Kto nie pamięta tamtej zimy 2002? W Polsce małyszomania w pełni, w Niemczech szaleństwo na punkcie Svena Hannawalda, a oba olimpijskie konkursy wygrywa chłopak ze szwajcarskiej wioski. Wcześniej podwójnym mistrzem był tylko wielki Matti Nykaenen. „Skok do nieśmiertelności! Simissimo!” – piszą szwajcarskie gazety.

Rodzice Ammanna oglądali konkursy u sąsiadów, w domu nie mieli telewizora. Nie dlatego że ich nie stać, po prostu nie chcą...