![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Mój jest ten kawałek ogrodu
Prawie 1200 hektarów miasta zajętych jest przez działki pracownicze. Jedni uważają to za korzystny dla stolicy fenomen, inni za skandaliczne marnowanie miejsca.
Obywatel Jabłoński w nagrodę za wzorową uprawę ogródka pracowniczego, decyzją zarządu i kolektywu działkowiczów, otrzymuje prawo do nowej lokalizacji – to jest działki numer 278 – taką informację otrzymał mój ojciec w 1954 roku. Mieliśmy wtedy kawał ugoru na obrzeżu Sadów Żoliborskich przy Krasińskiego. A dostaliśmy przedwojenny teren z dwiema gruszami, trzema wiśniami i czymś tam jeszcze. Radości w domu było co niemiara.
W tym czasie z takiej działki zbierało się do pół tony warzyw i owoców, co stanowiło pewną pozycję w rodzinnym budżecie. Tak też myślały tysiące warszawiaków zajmujących pod swe działki wszelkie nieużytki. Co ciekawe, jeszcze w kilka lat po zakończeniu wojny znajdowało się tam mnóstwo niewypałów, a nawet trupy. Niżej podpisany, podczas zabawy, wygrzebał łopatką niemiecki granat trzonkowy, natomiast na terenie żoliborskich ogrodów przy Promyka były kości ludzkie. Przed wojną miał tam być półhektarowy basen (w niedokończonym parku Moniuszki). Po upadku powstania Niemcy wrzucali do tego wykopu zwłoki z całej dzielnicy; nie wszystkie potem ekshumowano. Ostatnią widoczną wojenną pamiątką na działkach jest rozpadający się żwiro-betonowy bunkier niemieckiej straży...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
