![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Tylko plan, a nie studium ma moc powszechnie obowiązującą
Sporządzenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe, ale to plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego, na podstawie którego mogą być wydawane decyzje administracyjne
Sporządzenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przewidziane było również w przepisach ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.
Jednak w odróżnieniu od regulacji zawartej w obecnie obowiązujących przepisach ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DzU nr 80, poz. 717 ze zm.) nie było ono obligatoryjne. Dopiero jej art. 87 ust. 4 nakazał wszystkim gminom opracować tego typu dokumenty w terminie roku od dnia jej wejścia w życie.
Oznacza to, że od 12 lipca 2004 r. (ustawa weszła w życie 11 lipca 2003 r.) studium stało się obowiązującym narzędziem określania polityki przestrzennej w gminach.
Chociaż uchwalenie studium jest obligatoryjne, to jego treść nie ma charakteru wiążącego. Prawem miejscowym jest tylko i wyłącznie plan zagospodarowania przestrzennego, co wynika wprost z treści art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej upizp).
Z inicjatywy rady lub wójta
Jak wynika z treści art. 14 ust. 1 upizp, w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym inwestycji celu publicznego, oraz określenia ich zagospodarowania i zabudowy, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej planem miejscowym. Uchwałę tę rada podejmuje z własnej inicjatywy lub na wniosek...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
