![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Kasa zapomogowo-pożyczkowa z odrębną ewidencją
Wpisowe, wkłady i pozostałe operacje wynikające ze statutowej działalności samopomocy pracowniczej powinny być ujmowane w księgach rachunkowych prowadzonych wyłącznie na jej potrzeby.
Magdalena Zyskowska
– W naszej firmie pracownicy wyrazili chęć założenia pracowniczej kasy zapomogowo-pożyczkowej. W jaki sposób powinniśmy ją prowadzić? – pyta czytelniczka.
Pracownicza kasa zapomogowo-pożyczkowa (dalej: pkzp) jest formą samopomocy pracowniczej, polegającą na udzielaniu jej członkom pomocy materialnej w formie krótko- i długoterminowych pożyczek oraz zapomóg (w miarę posiadanych środków) na zasadach określonych w statucie kasy.
Zasady funkcjonowania pkzp są określone przede wszystkim w rozporządzeniu Rady Ministrów z 19 grudnia 1992 r. w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy (dalej: rozporządzenie), jak również w ustawie z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych. Artykuł 39 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych wskazuje, że pkzp mogą być tworzone we wszystkich zakładach pracy. Jej członkami mogą być zarówno pracownicy, jak i emeryci oraz renciści, bez względu na ich przynależność związkową. Aby w firmie mogła powstać pkzp, zgodnie z § 2 rozporządzenia, gotowość przynależności do kasy powinno zadeklarować co najmniej dziesięciu pracowników (w przypadku mniejszej liczby pracowników może zostać utworzona międzyzakładowa pkzp). W jednym zakładzie pracy może funkcjonować maksymalnie jedna pkzp. O jej utworzeniu decydują założyciele, którzy...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
