Mów śmiało, prokuratorze

W ostatnim czasie w przestrzeni publicznej pojawiły się informacje o wdrażaniu postępowań dyscyplinarnych wobec prokuratorów, którzy niezbyt pochlebnie wypowiadali się o dzisiejszym funkcjonowaniu prokuratury.

Argumentem mającym uzasadniać przypisanie deliktu dyscyplinarnego stał się zarzut naruszenia zapisu art. 12 § 2 ustawy z 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze (DzU z 2016 r., poz. 177). Wskazuje on, iż prokurator generalny lub kierownicy jednostek mogą upoważnić innego prokuratora do przekazania mediom informacji z toczącego się postępowania przygotowawczego lub dotyczących działalności prokuratury, z wyłączeniem jednak informacji niejawnych, a to ze względu na ważny interes publiczny.

Przepis ten w swej konstrukcji nie jest jednoznaczny, ponieważ nie wiadomo, czy ów interes powinien determinować decyzję prokuratora generalnego lub kierownika jednostki o przekazaniu mediom stosownych informacji, czy też decydować o upoważnieniu do takiej wypowiedzi innego prokuratora.

Kierownictwo tak, szeregowi nie?

Jak się wydaje, należałoby się opowiedzieć za pierwszym z tych rozwiązań. Niezależnie od powyższego, nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż cały układ art. 12 prawa o prokuraturze zmierza do zapewnienia kierownictwu prokuratury możliwości swobody udzielania wszelkich informacji dotyczących także indywidualnych spraw, bez konieczności uzyskiwania zgody prokuratora referenta. Zapis art. 12 § 3 tejże ustawy jest w tej mierze symptomatyczny. Można założyć, iż był to główny cel regulacji, która jednocześnie wprowadziła dodatkowy „zakaz" ograniczający swobodę...