Z konstytucją jak z jajkiem

Ustawę zasadniczą należy poprawiać ostrożnie, punktowo, ze świadomością wszystkich konsekwencji wprowadzanych zmian. Nie ulegajmy kuszącej wizji radykalnej reformy ustrojowej – pisze socjolog z Instytut Studiów Politycznych PAN.

Jako obywatele w coraz większym stopniu odwracamy się od partii politycznych, a co gorsza w ogóle od polityki, którą utożsamiamy z brutalną, międzypartyjną walką. Partie postrzegane są jako mało merytoryczne i skłócone. Prowadzą wyniszczające wojny plemienne, w które angażują zmanipulowanych wyborców. Rosnąca polaryzacja elektoratów generuje nienawiść.

Scena parlamentarna dawno przestała być forum wymiany argumentów i rywalizacji programowej, która mogłaby prowadzić do wdrażania najlepszych rozwiązań. Agresja wobec oponentów i starcia personalne, a zwłaszcza źle pojęta solidarność grupowa rodzą w obywatelach poczucie bezradności. Zarazem mało kto wierzy, by dało się odwrócić ten trend, a kolejne partie antysystemowe przegrywają w grze o ustalonych, brutalnych regułach. Taki los spotkał choćby Samoobronę czy Ruch Palikota, których debiut parlamentarny mógł przez pewien czas rodzić nadzieje na utrzymanie się w Sejmie w kolejnej kadencji.

Dlaczego jako społeczeństwo nie potrafimy sobie poradzić z tym fatum? Czemu kolejne nadzieje związane ze zmianą władzy okazują się płonne? Jakich narzędzi możemy i powinniśmy użyć, by skończyć z ową „partiokracją" i wymusić na rządzących realizację dobra wspólnego wszystkich obywateli? Celowo używam słowa „wymusić". Korekta zachowań poszczególnych aktorów to bowiem kwestia...