Zarządzanie mieniem wiąże się z odpowiedzialnością

Janusz Tomczak, Damian Tokarczyk O tym, czy dana osoba zajmuje się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą innego podmiotu, decydują każdorazowo okoliczności konkretnego zdarzenia. Zwracano na to uwagę wielokrotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych.

Jak wynika z wyroku Izby Karnej Sądu Najwyższego z 3 lipca 2019 r. (sygn. V KK 256/18) ustalenie, czy treścią danego obowiązku jest „zajmowanie się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą" innego podmiotu, musi być dokonywane w kontekście struktury organizacyjnej i faktycznych procedur podejmowania decyzji w ramach tego podmiotu, w szczególności wówczas, gdy ma on charakter jednostki organizacyjnej. Niekiedy bowiem samodzielność decyzyjna łączyć się będzie z obowiązkami, które analizowane w oderwaniu od wspomnianej struktury organizacyjnej mogą przybierać postać czynności jedynie przygotowujących formalne rozstrzygnięcie. Dzieje się tak w strukturach organizacyjnych, w których z uwagi na uwarunkowania prawne lub faktyczne podmiot formalnie uprawniony do podejmowania decyzji majątkowych nie kształtuje samodzielnie ich treści, ani też ich nie kontroluje. Tym samym osoba, która na podstawie stosunku prawnego zobowiązana jest do wykonywania tego typu czynności, w danych okolicznościach faktycznych może być uznana za osobę zajmującą się sprawami majątkowymi innego podmiotu w rozumieniu art. 296 § 1 kodeksu karnego.

Dwa elementy

W omawianym wyroku Sąd Najwyższy ponownie rozważał, znaczenie znamienia „zajmowania się cudzymi sprawami majątkowymi podmiotu gospodarczego" charakteryzującego przestępstwo tzw. niegospodarności....