Wyzwanie dojrzałości

źródło: materiały prasowe

Językoznawcy Anna Cegieła i Jerzy Bralczyk oraz historyk Andrzej Nowak podczas Kongresu Obywatelskiego rozmawiali o języku, który może odbudować wspólnotę.

Dla Polski najważniejsze jest nasze wewnętrzne przekonanie, że nie musimy wymyślać ról mesjanistycznych czy znowu budować odgórnie wymuszanej wspólnotowości. Powinniśmy raczej znaleźć równowagę między otwarciem a zamknięciem – pisze Inicjator Kongresu Obywatelskiego

Brak równowagi w sferze wartości, gospodarki, polityki i relacji społecznych doprowadził w Polsce i na całym świecie do potężnego kryzysu, który kumulował się przez całe ćwierćwiecze. Powrót do równowagi wymaga dojrzałości. Na bazie poczucia niesprawiedliwości, oburzenia, resentymentu czy chęci rewanżu łatwo niezbędną korektę „przestrzelić" i wychylić wahadło zbyt mocno w drugą stronę. Wszelkie takie wychylenia podcinają jednak skrzydła dojrzałemu rozwojowi.

My w Polsce również potrzebujemy nowej równowagi i nowego konsensusu społeczno-rozwojowego, opartego na lekcji dojrzałości, którą dał nam okres po 1989 roku.

Fundament pozytywnego myślenia

Dla dojrzałości osobowej i zbiorowej najważniejsza jest samoświadomość i akceptacja swego „ja". Po ponad 25 latach przemian musimy na nowo zadać sobie pytanie, kim jesteśmy, jakie mamy silne i słabe strony, co nam daje poczucie własnej wartości i jakie są nasze aspiracje. Najważniejszą barierą na drodze do naszej zbiorowej dojrzałości jest brak zrozumienia siebie samych – jako narodu i społeczeństwa. Brak uwspólnionego wyobrażenia naszego „my" (czyli zbiorowego „ja") powoduje dezintegrację wewnętrzną. Brakuje nam kleju, który cementowałby nas, mimo (skądinąd naturalnych) różnic w sferze wartości, korzeni czy interesów.

Takiego wspólnego...