Wszystkie języki Wilna

źródło: NAC

Serce przedwojennego Wilna: dzwonnica oraz katedra św. Stanisława Biskupa i św. Władysława.

źródło: NAC

Cerkiew św. Ducha wraz z monastyrem.

źródło: NAC

Przedwojenna dzielnica żydowska w Wilnie (ul. Jatkowa, obecnie Mešinių).

Miasto znad Wilii to wyjątkowy na mapie Europy tygiel kultur, wyznań, narodowości i języków.

Na podobieństwo amfiteatru opadającego od masywnych wzniesień Góry Giedymina, Trzykrzyskiej i Bekieszowej ku nurtowi Wilii, przez Litwinów zwanej Neris, rozciąga się miasto, które jest opowieścią. Wilno już dawno temu rozrosło się poza te naturalne, prastare granice, ale wyznaczają one wciąż historyczne centrum, gdzie zachowały się i współtworzą strukturę społeczną także dzisiaj ślady największego bogactwa miasta – wielokulturowości. Ta bezcenna spuścizna Wielkiego Księstwa Litewskiego, przez stulecia stanowiącego obszar pograniczny między Zachodem i Wschodem, Rzymem i Bizancjum, uczyniła z Wilna miejsce wyjątkowe na mapie Europy, ale zadecydowała też o powikłaniu jego losów.

Czesław Miłosz przyznał kiedyś, że Wilno jest dla niego ciężarem, jego przyjaciel zaś, poeta litewski o zbliżonych doświadczeniach biograficznych, Tomas Venclova, wypowiadając się o Wilnie, stwierdzał przewrotnie: „jego aurę najlepiej oddaje słowo bizarre, którego nie umiem przetłumaczyć" (a co z łaciny można przetłumaczyć jako „dziwaczny"). Gród nad Wilią jest obiektem pożądania wszystkich nacji, które w nim na przestrzeni wieków żyły i kształtowały jego charakter. Dla Litwinów to kolebka wyśniona przez Giedymina, jedno z najważniejszych źródeł ich tożsamości, dla Polaków – stolica Wielkiego Księstwa,...