W trzy lata odtworzono bryłę

źródło: materiały prasowe

Teren Zamku Królewskiego, ok. 1970

źródło: materiały prasowe

Początki prac nad odbudową Zamku, 1971

źródło: materiały prasowe

Bryła Zamku Królewskiego po ukończeniu stanu surowego, ok. 1975

źródło: materiały prasowe

Na czyny społeczne przyjeżdżali ludzie z kraju i z zagranicy

źródło: materiały prasowe

Uroczystość na zakończenie robót murarskich, tzw. wiecha, 16 II 1973

źródło: materiały prasowe

Transport skarbonki

źródło: materiały prasowe

Transport skarbonki

Bożena Radzio | kustoszka, mówi o tym, jak przebiegały powojenne starania o odbudowę Zamku Królewskiego.

Czy odbudowę zburzonego we wrześniu 1944 roku Zamku Królewskiego trzeba było zaczynać od zera?

Niezupełnie. Zachowały się fragmenty piwnic, kawałek ściany elewacji Zamku od strony Wisły z oknem mieszkania Żeromskiego – ten relikt wielu pamięta. Generalna zasada odbudowy polegała na tym, żeby z ocalałych fragmentów detali architektonicznych zachować wszystko, a to, co jest możliwe do wmontowania w dawne miejsce – wmontować. Tysiące ułomków i fragmentów wyciętych w czasie ratowania Zamku (m.in. marmurowych kominków, skrzydeł drzwi, złoconych listew z Sali Tronowej) posłużyły jako wzorce do rekonstrukcji brakujących elementów. Oryginalne fragmenty można dziś wypatrzyć – są ciemniejsze niż reszta. Prof. Aleksander Gieysztor, pierwszy dyrektor zamku, mawiał, że to cienka nitka, która łączy Zamek przedwojenny z tym odbudowanym.

Od czego rozpoczęto odbudowę?

Od uchwały sejmowej w 1949 roku, że będzie. Najpierw powstały prace koncepcyjne. Środowisko muzealnicze chciało odbudowy historycznej bryły Zamku, ale w latach 50. socrealizujący architekci uważali, że lepiej w duchu ówczesnej nowoczesnej architektury, jak MDM czy PKiN. W wyniku konkursu ogłoszonego w...