Prawnik prawnikowi zazdrości?

autor zdjęcia: Dominik Różański

źródło: Rzeczpospolita

Ks. prof. Franciszek Longchamps de Bérier

Kto jest wielkim prawnikiem? Uznawany za takiego przez własne pokolenie czy dopiero ten, którego dorobek przetrwał próbę czasu? Osiągający najwyższe pozycje w sądownictwie, akademickie, administracyjne, samorządowe? Prawnik odkrywczy, nietuzinkowy, zaskakujący proponowanymi rozwiązaniami? Otrzymujący wyraźnie budzące zazdrość wyróżnienia kościelne, państwowe, zawodowe, społeczne? Co innego być wielkim, a co innego wpływowym, o czym świadczy coroczna fluktuacja w rankingach.

Pytanie dotyczy i praktyków, i naukowców, choć w odniesieniu do tych pierwszych odpowiedź zdaje się oczywista: sława przysparza lukratywnych zleceń, a niemało prac daje całkiem trwałe wyniki. Osiągnięcia uczonych – tak naukowe, jak i dydaktyczne – powstają nieprędko i dopiero czas je weryfikuje. Rzadko się zdarza, aby uczniowie zamawiali mszę świętą w 30. albo 40. rocznicę śmierci. Gdy do podobnych wydarzeń dochodzi, wspólnota po latach wymownie świadczy o mistrzu.

Wydawnictwo Uniwersytetu w Oksfordzie przesłało mi niedawno książkę „Rzymskie prawo zobowiązań". Jako autor figuruje Peter Birks – profesor prawa rzymskiego i tradycji prawa kontynentalnej Europy tejże uczelni, przedwcześnie zmarły w 2004 r. Chciałoby się napisać, że otrzymałem jego nową książkę, ale to dziwnie brzmi, skoro od...