Prawo i ustawodawca nie mogą wszystkiego

Jak władza twórczo rozwija „imposybilizm prawny" Jerzy Zajadło

W polskim języku polityczno-prawnym pojęcie „imposybilizmu prawnego" pojawiło się za pierwszych rządów PiS na przełomie 2005/2006 r. Za jego autora uchodzi wprawdzie Marek Jurek, ale upowszechnił je głównie Jarosław Kaczyński, i to raczej z jego nazwiskiem było ono od samego początku i jest do dzisiaj kojarzone (B. Machalica, Prawo według PiS, „Przegląd" z 4 lutego 2007).

Hamulec postępu

Pojęcie to jest używane głównie w publicystyce politycznej o charakterze propagandowym i według stanu mojej wiedzy nie zostało dotychczas poddane wnikliwej analizie naukowej na gruncie współczesnej teorii i filozofii prawa. W zamierzeniu autorów miał pierwotnie sens zdecydowanie pejoratywny – miał być synonimem krępującego i nieracjonalnego formalizmu prawnego, który rzekomo uniemożliwia przyjęcie określonych oraz pożądanych społecznie regulacji i jest hamulcem postępu. W tej zbitce pojęciowej akcent położony został zdecydowanie na pierwszy człon, ponieważ znaczenie drugiego nie budziło specjalnych wątpliwości. „Imposybilizm" oznaczał więc jakąś wyimaginowaną „niemożność", „niezdolność", „nieumiejętność" zmiany stanu prawnego wynikającą albo z braku prawniczych kompetencji, albo z motywowanej politycznie złej woli. Tak czy inaczej, „imposybilizm prawny" jest pewnym populistycznie atrakcyjnym neologizmem językowym stworzonym na potrzeby...