Unia na biopaliwowym kursie

Najnowsza odsłona unijnej polityki klimatycznej została zdefiniowana przez program Europejskiego Zielonego Ładu. Wraz ze zwiększeniem tempa modernizacji energetyki wyznaczono również bardziej ambitne cele Unii Europejskiej mające zapewnić coraz większy udział biopaliw w przemyśle, szczególnie w transporcie.

Podstawowym aktem prawnym regulującym docelowy poziom użycia biopaliw na poziomie unijnym jest Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z  dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (potocznie nazywana „dyrektywą RED” [ang. Renewable Energy Directive]), która weszła w życie w 2009 r., a która w 2018. została zastąpiona przez aktualną wersję przekształconą, tj. dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych („dyrektywa RED II”).

Przypomnijmy: w unijnym porządku prawnym dyrektywy wraz z rozporządzeniami stanowią podstawowe akty prawa wtórnego (prawem pierwotnym są zasadniczo traktaty), które mają moc wiążącą – tzw. hard law. Specyfika dyrektyw polega na tym, że w przeciwieństwie do rozporządzeń, nie są powszechnie obowiązujące (z pewnymi wyjątkami), a jedynie zobowiązują władze państw członkowskich UE do zaimplementowania przepisów dyrektyw do krajowych systemów prawa w celu osiągnięcia celów wyznaczanych przez dyrektywy. Na dokonanie implementacji kraje członkowskie mają określone terminy. W przypadku braku lub niepełnej implementacji interweniuje Komisja Europejska.

Ambitne cele

Aktualny główny...