Skarga do ochrony wierzyciela

Sąd Najwyższy stwierdził, iż powództwo o uznanie czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzyciela za bezskuteczną powszechnie, chociaż z różnym uzasadnieniem, zalicza się do grupy powództw o ukształtowanie prawa.

Jak stwierdził Sąd Najwyższy, skarga pauliańska została wprowadzona do systemu prawnego jako instrument mający chronić wierzyciela przed działaniami dłużnika godzącymi w prawo wierzyciela do zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Zaskarżenie czynności po zweryfikowaniu przez sąd przesłanek skuteczności skargi uregulowanych w art. 527 i nast. k.c. jest równoznaczne z przyzwoleniem na zaspokojenie długu istniejącego dotąd tylko w relacji między wnoszącym skargę wierzycielem a jego dłużnikiem z majątku osoby trzeciej, na rzecz której dłużnik dokonał czynności fraudacyjnej.

Od chwili, gdy sąd prawomocnie uzna skargę za zasadną, osoba trzecia staje się odpowiedzialna za zaspokojenie wierzyciela z rzeczy, która wyszła z majątku jego pierwotnego dłużnika albo do niego nie weszła lub w razie gdy przedmiotem czynności fraudacyjnej były pieniądze bądź wierzytelność do wartości tego przedmiotu. U podstaw wprowadzenia skargi do systemu prawnego leżało akceptowane społecznie i odpowiadające poczuciu sprawiedliwości założenie, że zobowiązania majątkowe powinny być wykonywane, a unikanie wykonania zobowiązań, w tym przez ukrywanie majątku lub dysponowanie nim na rzecz osób trzecich, krzywdzi wierzycieli, godzi w ich kondycję majątkową, zaburza procesy wymiany dóbr i usług (wyrok SN z 10 stycznia 2020 r., sygn. I CSK 734/18).

Tytuł wykonawczy

W wyniku uwzględnienia...