![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Arsenał minionych wieków
Szabla w Europie
Przez całe średniowiecze Europa posługiwała się jednosiecznym mieczem. Walory szabli znano oczywiście, walczyli nią bowiem Awarzy, Węgrzy (zarzucili ją w połowie X wieku) czy wreszcie Tatarzy, ale nigdzie się ona, poza Rusią, nie zadomowiła. Okres renesansu przyniósł bardzo istotną zmianę. Podczas gdy kraje zachodniej części kontynentu pozostały wierne broni o prostej głowni, sporadycznie tylko stosując tę o głowni krzywej, szabla stała się zasadniczym orężem żołnierzy ze wschodu Europy – przede wszystkim Węgrów i Polaków. Przyczyny były oczywiście prozaiczne, wybrano broń, która najlepiej sprawdzała się na teatrze działań wojennych prowadzonych przeciwko Turkom (Węgrzy), Tatarom i Moskwie (Polacy). U Turków szabla zaczęła w XIV wieku stopniowo zdobywać przewagę nad używanym dotychczas mieczem.
Wówczas też zetknęli się z nią znowu Europejczycy, a Węgrzy zaadaptowali ją u siebie; w wieku XV wykształcił się u nich rodzimy typ szabli, wzorowany oczywiście na broni Osmanów, obficie czerpiących z dorobku Persów. Pierwsze szable były wyjątkowo surowe w swej formie, o prostych półtoraręcznych trzonach rękojeści, jelcach krzyżowych i głowniach o nieznacznej krzywiźnie. Szybka ewolucja doprowadza do wykształcenia się w XVI wieku formy typowej dla tego regionu. Broń ta posiadała rękojeść otwartą, z dosyć długim jelcem...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
