![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Zagadki zadośćuczynienia za krzywdę
Grzech ignorowania prawa cywilnego materialnego prowadzi nieraz do monstrualnych wręcz nieporozumień – dowodzi prokurator Prokuratury Krajowej
Celem prawa karnego jest nie tylko sprawiedliwa odpłata, spełnia ono również funkcję kompensacyjną, czyli służy do naprawienia szkody wyrządzonej czynem zabronionym. Wśród instrumentów nastawionych na realizację właśnie tego celu funkcjonuje środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody, określony w art. 39 pkt 5 k.k. w zw. z art. 46 § 1 k. k. Środek ów orzeka się w razie skazania za przestępstwo spowodowania śmierci, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia oraz przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, środowisku, mieniu, obrotowi gospodarczemu lub prawom osób wykonujących pracę zarobkową. Orzeczenie tego środka następuje na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej, identyfikowanej za pomocą przepisów kodeksu postępowania karnego o pokrzywdzonym i sposobie wykonywania jego uprawnień procesowych. Wniosek można złożyć aż do zakończenia pierwszego przesłuchania na rozprawie głównej, o czym przesądza art. 49a k.p.k.
Jedyna forma reakcji
Co ciekawe, obowiązek naprawienia szkody, podobnie zresztą jak jakikolwiek inny środek karny, może być jedyną formą reakcji na przestępstwo, uwidocznioną w wyroku skazującym, i to w kilku przypadkach przewidzianych przez ustawę. Każdy z tych przypadków wiąże się z obligatoryjnym albo fakultatywnym odstąpieniem od wymierzenia kary, np. gdy sprawca...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
