Zabezpieczenie roszczeń najemców w czasie pandemii COVID-19

Idąc śladem wcześniejszego orzecznictwa i jasnego stanowiska doktryny, sądy w ubiegłym i bieżącym roku przyjmowały, że zjawisko pandemii jest typowym przykładem nadzwyczajnej zmiany stosunków, o której mowa w art. 3571 kodeksu cywilnego.

Pandemia COVID 19 jest okazją do przetestowania w praktyce szczególnej regulacji art. 3571 kodeksu cywilnego (k.c.), zwanej rebus sic stantibus, czyli klauzuli nadzwyczajnej zmiany stosunków. Klauzula ta oznacza, że jeżeli z powodu nadzwyczajnej zmiany stosunków spełnienie świadczenia byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami albo groziłoby jednej ze stron rażącą stratą, czego strony nie przewidywały przy zawarciu umowy, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, oznaczyć sposób wykonania zobowiązania, wysokość świadczenia lub nawet orzec o rozwiązaniu umowy. Rozwiązując umowę, sąd może w miarę potrzeby orzec o rozliczeniach stron.

Niniejszy tekst nie jest analizą przesłanek klauzuli, lecz sygnalizuje trendy w orzecznictwie na przestrzeni minionego roku. Orzecznictwo to z oczywistych względów ogranicza się do postanowień sądów pierwszej instancji wydawanych w postępowaniach w przedmiocie zabezpieczenia roszczeń formułowanych na gruncie wspomnianego przepisu. Roszczenia te dotyczyły ukształtowania sytuacji stron umów na podstawie art. 3571 k.c., a wnioski o udzielenie zabezpieczenia formułowane były przede wszystkim w stanach faktycznych opartych na umowach najmu powierzchni handlowych i usługowych w galeriach, które zostały dotknięte restrykcjami sanitarnymi począwszy od marca 2020 roku.

Brak...