Pamiętać i żyć swoim życiem

autor zdjęcia: Tomasz Kudała

źródło: reporter

W czasach embarga i zamieszania politycznego były trzy sposoby na godne zarobki: można było zostać politykiem, przestępcą albo sportowcem. My byliśmy tymi, którzy w latach 90. zarabiali najbardziej uczciwie – mówi Łukaszowi Majchrzykowi Nikola Grbić, mistrz olimpijski w siatkówce w barwach Jugosławii, a dziś trener ZAKSA Kędzierzyn-Koźle, która 1 maja zagra w finale Ligi Mistrzów.

Plus Minus: Pamięta pan, jak doprowadził sportową Polskę do łez w turnieju kwalifikacyjnym do igrzysk olimpijskich w Sydney?

To jeden z moich ulubionych meczów w całej karierze, chociaż nie zdobyliśmy dzięki niemu żadnego medalu, bo to był jedynie półfinał turnieju kwalifikacyjnego. To było niesamowite. Pamiętam tamto spotkanie bardzo dobrze. Przez wiele minut panował w hali hałas, a potem wszystko stanęło, ucichło. Opowiadałem to wiele razy. Takie historie pamięta się do końca życia, a ja w dodatku lubię to wspominać. Podczas przerw hałas był taki, że nie dało się rozmawiać, można było tylko siedzieć i pić wodę. Wszyscy kibice już się cieszyli, że będzie tie-break, a potem jakby ktoś wcisnął pauzę (w czwartym secie Polska prowadziła z Jugosławią 23:17, ale przegrała tego seta i mecz 1:3 – red.).

U nas była rozpacz, a dla was zaczęła się wspaniała sportowa historia. Ale gdy wy walczyliście o igrzyska, w waszej ojczyźnie trwała wojna. Czy czuliście dodatkową presję, żeby przynieść rodakom trochę radości?

To był bardzo specyficzny czas. Siatkówka była pierwszą dyscypliną, w której można było zagrać z kibicami na trybunach w naszym kraju po nałożonym embargu, które trwało 2,5 roku. Graliśmy w hali, w której normalnie trenowaliśmy przy pustych trybunach. Nawet zdobyłem tam jedno mistrzostwo Serbii i na widowni było 200 osób,...